قال را بگذار و باب حال زن(4)

مروارید دخترکوچولی شهری است که هرازگاهی همراه پدر به روستا می آید. با بازی های زبانی از او دلربایی کردم. مدتی گذشت. پدرش را دیدم. سراغی از دوست کوچکم گرفتم. وقتی خواست برود روی کاغذ شعری به گویش محلی نوشتم و گفتم برایش بخوان:کِچیکِ کیجا گَت بونِاَمِ مَلِ جا رَد بونِاگِ ورِ تحویل نَی ریمخَلِ خلِ بد بونِ.(کیجا= دختر. ملِ= محل. گَت= بزرگ. بونِ= می شود. تحویل نی ریم= به او اعتنا نکنیم/ تحویلش نگیریم. خل خل =خیلی.) بخوانید, ...ادامه مطلب